Part V Melbourne en Tassie

Ha lieve mensen,

Ik weet dat het al weer even geleden is, maar elke keer is er zoveel te doen dat de momenten om iets te schrijven en te posten er een beetje bij inschieten. Momenteel zit ik zelfs in een afgelegen uithoek, waar het eerder regel is dan uitzondering geen bereik te hebben. Ik zit namelijk op Tasmanie, door de Australiërs ook wel Tassie genoemd. Vernoemd naar ‘onze’ Abel Tasman, die in opdracht van de VOC op zoek ging naar nieuwe delen van de wereld en landen om mee te handelen.
Maar hoe ben ik op Tassie beland? Nadat ik de Great Ocean Road had gedaan stond ik er opnieuw alleen voor en maakte al gauw weer kennis met verschillende nieuwe mensen. Een ontzettend aardige Fransman, een paar Engelsen, hier en daar een losse Hollander, twee Belgen, en ook verschillende Duitsers. Het is enorm grappig en interessant om te zien en horen hoe iedereen zijn eigen verhaal heeft dat hem of haar naar Australia brengt en we eigenlijk allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Met verschillende mensen veel dingen ondernomen. Zo was er elke woensdagavond een groot eetfestijn in de Victoriamarket, waar je je smaakpapillen kon verwennen met de grote diversiteit aan topgerechtjes uit bijna elke nationaliteit die in Melbourne aanwezig is. Zelfs een poffertjeskraam ontbrak hier niet! Verder zijn we met een clubje naar het Melbourne Museum geweest met een enorme collectie aan opgezette dieren en mooie exhibities over o.a. insecten, gesteenten en het oceaanleven. Ook is er in Melbourne een grote gedenkplaats voor de slachtoffers van de Eerste en Tweede wereldoorlog: The Shrine of Rememberance. In de enorme gebouw is een tentoonstelling die het verhaal verteld van Australië’s betrokkenheid in de Grote Oorlogen met als doel dit nooit te vergeten: “Lest we forget”. Het maakte enorm veel indruk op me en ik heb er uren doorgebracht om alle verhalen op me in te laten werken. Tot voor kort wist ik niet eens dat Australië mee had gedaan aan de eerste wereldoorlog en nu weet ik dat er bijna geen gezin was waar ze niet zonen moesten missen als gevolg van de oorlog. Na de oorlog kwam de enorme behoefte om de gesneuvelden te herinneren en toen is deze gedenkplaats opgericht. Ondanks dat er een tijd van crisis was in het interbellum brachten de mensen met elkaar miljoenen samen. Zelfs elk kind gaf op school 1 penning, wat herinnert wordt met een klein beeldje voor de kiddo’s (die soms hun vaders of broers moesten missen).
Samen met de Franse Adrien en de Engelse Russel zou ik naar de Grandprix gaan in Melbourne. Maar al gauw kwam ik hele kudden Nederlanders tegen die allemaal voor Max Verstappen naar de GP kwamen. Een van deze Nederlanders is de Amsterdammer Melvin, die ik tegen kwam in het Heinekendorp. Makkelijk te herkennen als ze zijn, stapte ik op de in het oranje getooide Verstappen-fan af en al gauw bleek dat we een klik hadden. Melvin vertelde dat hij bij de haven in Melbourne slaap in zijn ’79 Motorhome. Hij reisde alleen, maar had plek voor vier dus ik vroeg hem of ik niet een paar nachtjes bij hem kon tukken en zo geschiedde. Ik vertelde hem over mijn plannen voor Tasmanië en toevallig bleken zijn plannen erg veel op de van mij te lijken. Toen hij mij vroeg of ik zin had om met hem mee te reizen hoefde ik daar dan ook geen moment over na te denken en heb ik gelijk mijn bootticket geboekt.
Overigens is het nog leuk te melden dat de verslaggever op de GP het volgende zei toen hij onze kolkende oranje zee zag: “I have never seen a Dutch crowd like that”. En als deelnemer van die oranje crowd kan ik zeggen dat het geweldig was om daar deel van uit te maken. Wat een sfeer en oranjegekte:)
Op maandag zouden we afreizen naar Tassie en sloeg het weer om: van een heel warm weekend naar een steenkoude en winderige maandag. Hoog tijd om te vertrekken dus. Dat deden we per Ferry, waar we de nacht doorbrachten en in 10 uur naar Devonport voeren. Aan boord waren we willekeurig op een bankje gaan zitten en wat hoor ik?! Nederlands…Dus ik gelijk een praatje aanknopen en toen bleken dit gezelschap hetzelfde plan te hebben als ons. Al gauw sloten we een verbond en besloten samen op te trekken de komende weken. Ons gezelschap bestond nu uit Jasper, Maarten, Melvin, Mayke en ik.
Als eerste reden we van Devonport naar het plaatsje Penguin. Dit dankt zijn naam aan de pinguïns die hier hun nacht doorbrengen. Tegen 22’en gingen wij dus op pad om de waggelende diertjes te spotten en met succes. Alleen waren de lieftallige wezentjes niet zo gediend van onze aanwezigheid en maakten dat ze wegkwamen naar de eerst mogelijk steen om onder te schuilen. Omdat we de natuur niet verder wilden verstoren hebben we het daar maar bij gelaten. De volgende dag ging de tocht naar de Rocky Cape in het noordelijke gedeelte van Tasmanië. Dit is 1 van de vele natuurparken die het eiland rijk is. Hier hebben we een mooie wandeling gedaan en waren al snel diep onder de indruk van het mooie natuurschoon dat Tasmanië rijk is.
Onze toch ging verder naar Marrawah, een plaatje aan de kust met opnieuw een gratis camping. Het leuke is dat je overal gratis campings hebt, maar het nadeel hiervan is dat er meestal geen douche aanwezig is. Ondertussen hadden we al een x-aantal dagen niet gedoucht en dan wordt de behoefte toch steeds groter! Maarten en ik hebben ter hoogte van Arthur River een camping gevonden waar we voor 5 dollar de neus een doucheje mochten pakken. De weg ernaartoe was onverlicht en dat was goed oppassen geblazen want tussen ‘dusk and dawn’ komt de nacht tot leven en kan er zomaar eens een kangaroo of wallabee voor je auto langs springen. Boven ons hoofd was weer een prachtige sterrenhemel te zien, maar lang konden we hier niet van genieten, want het kwik was duidelijk gedaald en we zouden een koude periode tegemoet gaan zien. Toch de volgende dag nog even in het zonnetje een ontbijtje klaar kunnen maken, maar daarna verdween de zon voor een paar dagen achter dikke regenwolken. Door het woeste gebergte van Savage River National Park ging de tocht voort over onverharde kronkelende wegen richting Corinna. Maarten met zijn 4wheeldrive (die hij B100 had genoemd om de uitschuifantenne, zie Bassie & Adriaan) had hier wat minder moeite mee dan Melvin en ik met onze motorhome.
Aangekomen bij Corinna bleek dat we 40dollar moesten betalen voor een camping die gratis te boek stond, dus besloten we na een mooie bushwalk rondom de Pieman River de rivier per pond over te steken. Aan de overkant ergens wild gekampeerd, ook leuk:)
Winter is coming…! En dat was te merken. De nachten waren soms zo koud dat je in de bed licht te rillen als een juffershondje en zonder slaapzak in mijn geval is dat een fysieke uitdaging. De volgende dag passeerden we eindelijk een wat grotere stad, Queenstown, en hier maar gelijk een goede slaapzak aangeschaft. Nadat we een hoognodig wasje hadden gedraaid zijn we op aanraden van de lokale bevolking naar Lake Burbury gereden. Als enige in een wild natuurgebied aan een groot meer, dat geeft toch echt wel een kick! Hier was de mogelijkheid om een kampvuur te maken en de mannen gingen al snel op pad om hout te verzamelen. In een oud olievat dat was omgebouwd tot een soort kachel een lekker fikkie gestookt, terwijl onze dame (die we liefkozend Princess noemden) een lekker cakeje aan het bakken was:)
De combi van natuur, vuur, een rummetje en cake konden we ons geluk niet op en hebben gelachen tot de tranen over onze wangen liepen!
Onze volgende stop werd Hamilton. Hier kwamen we op zaterdag aan en was een kerkje waar ik zondags graag heen wilde. Iedereen van de groep wilde uit respect voor mij met me mee naar de kerk, wat mij veel deed. Onze goede attitude werd helaas niet beloond, want de kerk bleek hartstikke gesloten, ondanks dat er op het mededelingenbord stond dat er wel degelijk een dienst zou zijn die dag om het bewuste tijdstip dat wij er waren.
Wat nog grappig is te melden is dat er op deze camping eindelijk weer een douche aanwezig was en ik ’s avonds heerlijk heb kunnen douchen. De rest was van plan dit in de morgen te doen, maar helaas voor hen kwam er toen alleen koud water uit…De boiler was al leeg gedoucht door onbekende voorgangers…
De volgende dag ging onze tocht naar Hobart: onderweg zijn we naar Field National Park geweest, bekend om o.a. de Russel falls. Prachtige watervallen en ontzettend hoge bomen. In dit park waren ook de Lady Barron falls en dit leidde tot de naam van Melvins Motorhome. Melvin werd nl. al een paar dagen Baron genoemd omdat hij de oudste van ons is en zijn Motorhome wel wat wegheeft van wat de baron uit Bassie & Adriaan onder zijn gat heeft. Vanaf nu heet zijn rijdende huisje: Lady Baron!
In Hobart hadden Lady Baron en haar eigenaar iets minder geluk: we kregen een boete omdat we 1 minuut te lang te lang ergens geparkeerd stonden. Echt letterlijk dikke pech, want we hadden keurig betaald en precies in dat minuutje is de parkeernazi langs geweest. Overigens leek dat wel de hoofdbron van inkomsten in Hobart, want ze liepen werkelijk overal.
Een van de dingen die ik graag wilde zien in Hobart was een museum dat me was aanbevolen door mijn maatje Jimmy. Laat nu uitgerekend op maandag dat museum dicht zijn sinds 1 april. Al met al had Hobart een vieze bijsmaak voor ons gekregen, dus we besloten ons geluk ergens anders te beproeven dan in deze toch al niet gezellig uitziende stad.
B100 en Lady Baron reden ons naar Taranna in het Tasman National Park. Hier zijn we de volgende dag naar een natuurpark geweest met alle soorten dieren die het land rijk is, zoals de Tasmaanse duivel. Dit woest uitziende en toch schattige diertje komt alleen op Tasmania voor en is momenteel met uitsterven bedreigt. Niet door mensen deze keer, maar door een ziekte die onder de beestje rondgaat. Leuk feitje over dit beest is dat het werkelijk alles eet wat dood is (het is geen jager, maar soort kadaverdienst). Zo was er ooit een ranger die op het strand bij een aangespoelde walvis ging kijken die er al even lag en ontdekte dat er een hele familie Tasmaanse Duivels in het kadaver huisde en zich een weg naar buiten vrat, allemaal overdekt in ontbindende smurrie..!

Na dit leuke park gingen we ons geluk beproeven in Triabunna. Helaas voor ons hadden we wat minder geluk: de vis wilde niet bijten, ondanks dat we de hele middag hadden zitten vissen en Lady Barons schakelbak begaf het. We moesten haar achter laten voor reparatie en kregen een leenautootje mee, waar we ternauwernood in konden slapen. We lieten de moed echter niet zakken en de tocht ging door naar Coles Bay, waar ook de prachtige Wineglass Bay is. Hier hebben we aan het strand aan een van de mooiste campings gestaan. Officieel moest je een kleine vergoeding betalen, maar de receptie waar dit kon was net 10 minuten dicht toen we aankwamen en dus hebben we een gratis nachtje gehad We hebben hier lekker zitten BBQ-en en door de lekkere geur aangetrokken zaten er opeens twee Possums bij de Barbie. Brutaal als ze zijn zal er eens zelfs bovenop de braadslee de aangebakken korstjes op te knabbelen. Geen idee of het goed gevallen is:p
De volgende morgen vroeg namen we de benenwagen naar het uitzichtpunt op Wineglass Bay. Gewapend met een kookstel, een koekenpan, spatel, doos eieren en brood waren wij op weg om ons ontbijtje boven op de berg te verorberen. We waren daar in alle vroegte en waren voor alle mensen die na ons kwamen zowaar een nog grotere bezienswaardigheid dan de Bay itself. “This crazy Dutch people, this is one of the most hilarious things I have ever seen!” zei een van de mensen die onze ontbijtvoorstelling op de gevoelige plaat vastlegde. Nadat wij ons gebakken eitje hadden weggewerkt reden we richting the bay of fires. Helaas zijn we hier niet aangekomen omdat we verkeerd reden en de inzittenden van B100 moesten terug richting Devonport omdat ze de volgende morgen terug naar Melbourne gingen. We besloten met zijn allen naar Launceston te rijden, waar Melvin en ik dat weekend naar de V8 Supercars Championship zouden gaan. Hier hebben we lekker in een hostel gezeten met eindelijk weer een warme douche en Wifi. Een ware verademing: een fatsoenlijk bed, warme douche en weer bereik. Dit blijken toch bijna primaire behoeften te worden voor ons verwende eerste-wereld-kinderen. Hoe dan ook: het bracht me wel in staat om jullie eindelijk weer eens bij te praten;)

Er valt nog veel meer te vertellen, maar we gaan de hort weer op en ik ben weer even van de radar! See ya!

Dikke kus van Chewbacca (is mijn nieuwe bijnaam, passend bij mijn nieuwe uiterlijk)