Part VIII: The Red Center

Van Port Augusta ging onze weg verder naar Coober Pedy. In dit miijnersstadje wordt het kostbare Opal gevonden. Dit is een edelgesteente dat is gevormd uit schaaldieren die onder hoge druk zijn versteent, met een prachtig glimmend resultaat en erg geliefd voor sieraden. Ooit was hier een slimmerik (vast een Nederlander:p) die zijn huis onder de grond bouwde omdat het kwik hier in de zomer kan stijgen tot wel 50 graden Celsius! En waar er een schaap over de dam is volgen er meer. Wat resulteerde in een stadje dat grotendeels onder de grond is gebouwd.
Wij wilden hier wel eens een nachtje onder de grond doorbrengen en daarom checkten we in bij The Underground Backpackers Hostel. Onder de comments op Campermate (een handige app voor campings ed) was veel lof te vinden over dit hostel, maar ook “the owners are weird, but very friendly”. Daar kwamen we gauw genoeg achter. Een boom van een vent met een lange baard, zonder voortanden en een vieze vette blouse die zo te ruiken al even niet gewassen was (en hijzelf waarschijnlijk ook niet). Hij was inderdaad een beetje vreemd, maar erg vriendelijk en behulpzaam. Later die avond ging ik wat vragen en ik kwam maar niet van em af. Hij had een slokkie op en zat te klagen over moderne technologie en dat mensen tegenwoordig niet meer kunnen schrijven. Volgens hem was de leesbaarheid van het handschrift van de gemiddelde bezoeker de afgelopen 20 jaar exponentieel gedaald. “I reckon in the next 20 years people can’t even write their own names anymore”, was zijn beklag.

Terwijl hij zijn ludieke klaagzang afrondde kreeg ik via de wifi (want daar kwam ik voor) een berg berichtjes binnen. Al weken zag ik uit naar 1 berichtje: zou er al wat geboren zijn bij mijn zusje die ondertussen al over tijd liep? En ja: een berichtje van Clarine! “Gisterenavond is bij ons een zoon geboren: Vincent Jonathan!” Blijkbaar had ze mij het blije nieuws bellend willen overbrengen, maar met het slechte bereik is dat helaas niet zo gelukt. Desalniettemin: genoeg heugelijks om het glas op te heffen! “Op de Newborn, cheers!”
Na een heerlijk nachtje onder de grond was het tijd om het stadje te bezichtigen. Als eerste gingen we naar het Old Timers Museum, waar een oude Opal mijn was omgebouwd tot museum. Ook was hier een ondergronds huis te bezichtigen, waar je kon zien hoe ze hier ondergronds leefden. We deden hier een ‘selfguided tour’ door het gangenstelsel en woonhuis. Bij de uitgang kon je nog zelf Opal zoeken in een grote bak. Als kleine jongetjes zaten we hier allevier driftig te zoeken naar de kostbare steentje en met succes: we hebben er allemaal wat kleine souvenirs aan overgehouden
Op aanraden van een local koersten we naar Josephines Gallery. Hier was een Aboriginal Artist te zien die met zijn kunst en kunsten wereldwijde faam heeft. Tommy Crow staat ook bekend om zijn spel op de didgeridoo dus ik vroeg hem om een klein showtje en dat deed hij. Supervet en bizar hoeveel geluiden hij uit zo’n ding kan krijgen!
Daarna zijn we doorgereden naar Kulgera. Dit is een grensplaatsje net in Northern Territory. We hebben er een nachtje doorgebracht en het bleek een gezellig barretje te hebben met een groot vuur voor de deur. Binnen hingen allemaal snuisterijen en bh’s aan het plafond die door bezoekers waren achtergelaten. Toen we net met een biertje in de hand buiten stonden bleek er opeens vuurwerk te worden afgestoken, want het was Territory Day (ja ze zoeken hier altijd wel een gelegenheid voor een feestje of lang weekend). Na een prachtig showtje maakten we kennis met mensen om ons heen: veelal truckers en Aboriginals.
Dit was ook voor het eerst dat ik me flink aan ze heb gestoord, want ze hadden allemaal een goeie slok op en dan worden ze erg vervelend. Het schijnt zelfs dat er bij 98% van de alarmeringen bij de politie alcohol in het spel is. En helaas is de realiteit dat dit vaak de abo’s zijn, die heel de dag niks beters te doen hebben dan zuipen.
De volgende dag gingen we vroeg op want we hadden een flinke rit voor de boeg naar Uluru en Kata Tjuta. Dit bleek even 500 km om…(op de kaart leek het op de route te liggen). Ze zeggen hier niet voor niks “It’s a bloody long way”. In de verte zagen we de eerste megarotsformatie opdoemen. Dit bleek Mt Connor. Nog een paar uurtjes verder waren we er dan eindelijk: Uluru National Park. Uluru wordt ook wel Ayers Rock genoemd en is een gigantische rotssteenformatie in een verder vrij vlak landschap. Enorm indrukwekkend. Voor de Aboriginals is Uluru heilige grond en in hun verbale overlevering zijn veel verhalen over Uluru en hoe het ontstaan is. We hebben hier een mooie zonsondergang meegemaakt, waarbij de rots steeds roder kleurt en lijkt te gloeien als een kooltje!
Op aanraden van een lokale medewerker zijn we iets buiten het park gaan kamperen in de bushbush. Een kleine gravelroad leidde naar een soort camping midden tussen de bomen met Uluru in de verte. Tot mijn grote teleurstelling was de nachtelijke hemel bewolkt, maar toen de wekker om 5uur ging was het kraakhelder (en koud! Slechts 3 graden). Venus stond aan de hemel te shinen als de ‘morgenster’. Weer een paar mooie fotootjes van gemaakt Verder zouden we de zonsopgang meemaken. Hier was een speciaal platform voor gemaakt en genoeg parkeerruimte. Een organisatie stond daar al met stalletjes koffie en thee voor de busladingen Aziaten die een halfuurtje binnenstroomden. We hadden niet verwacht dat het zo druk zou worden: mierenhopen mensen!
De zonsopkomst zelf was prachtig, maar het effect op Uluru was minder mooi dan verwacht doordat de zon van de zijkant tegen de rots scheen en daardoor het vooraanzicht nog lang in de schaduw bleef. Dus reden we er maar een rondje omheen om vervolgens bij de andere uit te komen waar een dikke ketting zit om de rots te beklimmen. De Aboriginals zijn hier geen fan van, maar iedereen lijkt daar lak aan te hebben en wettelijk is het wel toegestaan. Dus hebben we onze wandelschoenen aangetrokken en omhoog gegaan. Het was een ware uitputtingsslag: de rots loopt soms erg stijl omhoog. Maar het was het waard: het uitzicht was formidabel! Met in de verte de rotsformaties van Kata Tjuta.
Ik was al gewaarschuwd voor vliegen in The Red Center. Ze zeggen hier wel eens dat het eerste wat je in Australië is de Aussie Wave. Met je handen wapperen om de vliegen weg te jagen. Dat hebben we geweten. Via Kings Canyon gingen we vervolgens door naar Alice Springs. De weg ging echter al gauw over in Gravel road en nergens stond aangegeven hoelang dat geintje zou gaan duren, want we konden er max 25 km/u op rijden. Dit bleek 130 km te zijn…Dus we liepen een flinke vertraging op en kwamen midden in de nacht aan in Alice. Onderweg geen beest gezien tot we op de verharde weg kwamen en die kale opeens vol in de ankers ging. Stak er een hele kudden wilde paarden over!
De volgende dag maar uitgeslapen en een rustig dagje gehad, wat we afsloten met een lekker BBQ’tje in het ondergaande zonnetje. Kampvuurtje erbij, heerlijk! Opeens zei Jasper verschrikt: “ik had me schoenen op het dak gezet zodat ze niet stoffig werden, maar ze liggen er niet meer op!”. Verloren onderweg toen we boodschappen gingen doen…Toch maar even gaan zoeken en al snel waren Maarten en Japske terug: met schoenen
Onderweg van Alice Springs naar Darwin kwamen we echt duizenden termietenheuvels tegen in alle soorten en maten. Sommigen zelfs aangekleed. Ook lagen er geregeld aangereden koeien langs de weg. Waarschijnlijk geraakt door een Roadtrain. Dat zijn dikke neustrucs met 3 en soms zelf 4 trailers erachter. Omdat deze voornamelijk ’s nachts rijden wordt er weleens een wilde koe geraakt.
Onderweg zijn we gestopt in Wicliffe Well. Ze noemen zichzelf de ‘UFO Capitol of Australia’. En binnen was een groot ET museum
De morgen daarna ging Melvin zijn banden controleren omdat er 1 verdacht zacht was en wat bleek: de binnenste band van zijn rechter dubbelluchtband was lek. Dit is al op de 130km lange gravelroad gebeurd, want toen was hij gestopt omdat hij dat al dacht te merken maar kon toen niks vinden. We hebben erg geluk gehad, want daarna hebben we er dus nog ruim 1200 km op gereden:o
In het plaatje Mataranka hebben we natuurlijke bronnen bezocht in Elsey National Park. Om een daarvan hebben ze een Thermal Pool gebouwd. En met die warmte (het was ondertussen 34 graden) was dat meer dan welkom. Na een lekker ontspannen middagje dobberen reden we door naar Katharina. Een bord gaf aan dat de Leliyn camping vol zat, maar Maarten en ik gingen toch even kijken omdat we daar volgens de gids ook bereik zouden hebben. Toen we van de parkeerplaats wegreden trapte Maarten opeens vol op de rem. “Een slang!” riep hij en sprong uit B100. Voor ons stak op zijn dooie akkertje een dikke slang over van twee meter. Wit met rode banden over zijn rug. Waarschijnlijk is het een Brown Tree Snake geweest. Helaas geen fatsoenlijke foto van, want hij was zo verdwenen. Verder zaten hier nog hele dikke kikkers die een hoop herrie met elkaar maakten. Gelukkig hadden we daar ’s nachts geen last van omdat we 20km verderop een ‘unauthorised campsite’ hadden gevonden. Vol mensen die geen plekje meer konden vinden op de officiële camping en hier massaal wildkampeerden met het risico op een boete.
De volgende dag in de hitte een flinke wandeling gemaakt naar de Edith Falls. Hier hebben we in het heerlijk heldere frisse water verkoeling gezocht. Daarna de Katherine Gorge bezocht. Opnieuw een super mooi park, waar ook krokodillen zitten. Toen we aan kwamen rijden zei Maarten: “Kijk, daar zitten vleermuizen in de bomen”. Hij dacht aanvankelijk dat het dennenappels waren en wilde een grapje maken, maar het bleken echt vleermuizen te zijn. En niet zomaar een handje vol, maar duizenden. Ons Vosje was helemaal in zijn element om zoveel vliegende vosjes te zien!
Onderweg naar Darwin op de volgende morgen zagen we een kleine wervelwind: een Willy Willy. Het kwik zat weer dik boven de 30 graden en het zweet gutste van onze aangezichten. Na die koude periode in het Zuiden was dit voor mij meer dan welkom en voelde het weer echt als vakantie. De rest trok het wat minder goed en klaagde steen en been. Ach, we blijven Nederlanders he;)
Vannacht hopen we te vertrekken naar Bali en daarna Lombok voor een vakantie in een vakantie:p
We stay in touch!