Part IV: Melbourne en The Great Ocean Road

Part IV: Melbourne en The Great Ocean Road
Het is al weer even geleden dat jullie wat van me hebben gehoord, maar hier istie dan eindelijk: deel IV. In Sydney had ik het zo langzamerhand wel gezien, dus ik heb de trein gepakt naar Melbourne. Ik kon kiezen tussen een nachtbus, trein of vliegtuig. Uiteindelijk voor trein gekozen omdat je dan het meeste van het landschap zou zien, maar na een uurtje had ik het wel gezien: overal hetzelfde landschap en de eentonigheid droop er al gauw vanaf. Begreep opeens wat onze Abel Tasman voelde toen de Dutchies Australië lieten voor wat het was.
Met kop en schouders gaat dit ritje door voor de gouden plak in de race voor mijn langste treinreis ooit: ruim 11uur op je krent. Daarbij waren de plekken vast, dus je kon ook niet eventjes een ander coupeetje opzoeken voor wat afwisseling. Uiteindelijk verscheen de skyline van Melbourne aan de horizon en was het einde in zicht. In Melbourne is een uitgebreid tramnetwerk waar ik op een trammetje stapte naar St Kilda, een grote suburb aan de baai van Melbourne. Daar zou ik twee Nederlanders ontmoeten, die ik via Facebook had leren kennen nadat zij een berichtje hadden geplaatst om met een groepje de Great Ocean Road te doen. Ik was een van de gegadigden en zodoende maakte ik even later kennis met Daphne en Florian. Op dinsdagmorgen voegde zich nog een vierde Nederlander bij ons gezelschap: Zef. Met z’n viertjes hebben we een campervan gehuurd en ik had het voorrecht om de spits af te bijten achter het stuur: primeurtje links-rijden. Toch grappig om te bemerken hoe snel je daar aan went!

Allereerst reden we naar het plaatje Torquay, waar de Great Ocean Road officieel begint. Hier natuurlijk even uitgestapt om het startpunt op de gevoelige plaat vast te leggen. Verder onderweg kwamen we verschillende uitzichtpunten tegen waar we even de benen strekten en wat plaatjes schoten. Deze dag zouden we overnachten op een gratis camping in de buurt van Lorne. Erg grappig om dan zomaar ergens in een bos aan te komen, waar allemaal tentjes staan en campervannetjes en verder geen receptie o.i.d. Het enige wat hier aanwezig was, wat het een ‘campingplaats’ maakte was een sanitair-gebouwtje. De zon ging al onder toen we aankwamen en de temperatuur zakte gestaag: een vest was geen overbodige luxe! Twee Duitsers die we in het hostel hadden ontmoet voegden zich later op de avond ook bij ons gezelschap en we zouden de rest van de dagen met elkaar opreizen.

De volgende morgen zijn we weer vroeg op pad gegaan na een fris nachtje. Onze volgende stop waren de ‘Erskine Falls’, een mooi natuurgebied met watervallen in het midden van een nationaal park. Hier hebben we een flinke bushwalk gedaan om te eindigen bij een picknickspot, waar we onze welverdiende broodjes bockworst verorberden. Hierna doorgereden naar onze volgende spot: een prachtige camping gelegen in Great Otway National Park. Het mooiste was dat we maar 9 dollar pp per nacht hoefden te betalen, je vrij gebruik kon maken van een grote gezamenlijke keuken en er was tegen een kleine vergoeding gelegenheid om een doucheje te pakken, wat ook geen overbodige luxe was. Toen we het gebied inreden leek het net of we in een surrealistisch landschap waren geraakt. Alle bomen om ons heen waren dood en stonden kaal met hun grillige takken naar de helderblauwe hemel reikend. Op de camping kwamen we er al gauw achter wat hiervan de oorzaak was. Er hing een pamflet met de tekst: Koala’s cause death. Koala’s zijn de enige diersoort die de giftige eucalyptusbladeren van de ‘Gumtree’ kunnen eten. Het kost hen 20% van hun energie om de blaadjes te verteren en daarom zijn ze het grootste gedeelte van de dag goeddeels inactief. Slechts 4 uur gemiddeld is dit snoezige schepsel in actieve toestand te zien.
Precies boven onze campingplaats zat onze eerste beste koala, maar zelfs de volgende dag zat hij nog precies op dezelfde plek. Op de camping was het pikkedonker en je moest je best doen je weg te vinden. Plotseling werden we opgeschrikt door een schreeuw die door merg en been ging. Belust op avontuur greep ik de lantaarn en ging erop uit om polshoogte te nemen. Wat bleek: er zat vlak bij ons een Possum (dit is een buidelrat, lijkt beetje op kruising eekhoorn/rat) met een baby die het klaarblijkelijk nodig vond van zich te laten horen. Opgeschrikt door alle aandacht en het licht koos ze toch maar eieren voor haar geld en maakte dat ze wegkwam.
Onderweg kwamen we weer erg veel mooie uitzichtpunten tegen en een van de belangrijkste toeristische trekpleisters: de twaalf apostelen. Dit zijn rotssteenformaties die ferm overeind staan in de oceaan. Onder invloed van corrosie stort er echter ook wel eens eentje in en daarom zijn het er nu eigenlijk geen twaalf meer. Laatste keer dat er een stuk instortte was er een groep mensen vast komen te zitten boven op een apostel. Gelukkig konden ze na enkele uurtjes met de helikopter van hun benarde positie worden bevrijd.
Onze volgende stop was opnieuw ergens midden in het bos. Deze keer kwamen we in het pikkedonker aan en stond er maar een tweetal campers tussen de bomen. Nadat we ons hadden geïnstalleerd en wat zaten te chillen bemerkten we met elkaar een vieze kadaverlucht. Uiteindelijk weinig aandacht meer aan besteed en gaan slapen, maar de volgende dag wilde ik toch weten waar die lucht vandaan kwam. En wat ontdek ik?! Een paar sokken en damesslip bij een boom. Gealarmeerd door deze vondst dacht ik nu toch echt ergens iets ergers aan te treffen dan een dierlijk kadaver…Na enkele minuten zoeken vond ik inderdaad een stoffelijk overschot met een overdaad aan vliegen. Gelukkig bleek het toch een dier en wel een kangaroo. Geen idee hoe die daar was gekomen of dood was gegaan, maar stinken deed het in elk geval! Echter het raadsel van de sokjes was nog niet opgelost, want hoe kwamen die daar? Toen ik het verhaal in geur en kleur aan de rest vertelde begon Daphne hard te lachen. Wat bleek? Ze was ’s nachts even een kleine boodschap wezen wegbrengen, maar kon niet bij de wc-papier zonder iemand wakker te maken en had hier een alternatief voor gevonden.
Als laatste stond het Grampians Nationale Park op het programma. Onderweg nog gestopt bij een groot kunstmatig meer, waar de bomen nog instonden: opnieuw een vreemd aanzien. Kort hierop stopte er naast ons een auto en een van de inzittenden kwam naar ons toe om de weg te vragen, maar wij waren die zelf ook net even kwijt. Opeens merkt Florian droog op: “volgens mij kunnen we gewoon Nederlands spreken!”. En ja hoor: het bleek een Nederlands stel dat een tweede huwelijksreis aan het doen was ter ere van hun 25-jarig jubileum. Maria bleek ook nog eens die dag 60 te zijn geworden dus we hebben haar gelijk in het zonnetje gezet met onze beste versie van ‘lang zal ze leven’. Samen met Ton en Maria zijn we vervolgens naar de McKain Falls gegaan voor een flinke wandeling.
Uiteindelijk sliepen wij weer onder de heldere hemel en scheidden onze wegen weer van Maria en Ton. Wij belandden weer ergens in het bos op een kleine verborgen campingspot. Deze keer was het toegestaan hier vuurtje te stoken en dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Terwijl Daphne en Zef zich met het eten bezighielden gingen Florian en ik hout sprokkelen. Als twee jeugdige padvinders waren wij de rest van de avond in ons sas.

Helaas komt ook aan leuke dingen een eind en zo ook aan ons gezamenlijke avontuur. De drie anderen gingen naar Sydney verder en daar had ik het al wel gezien. Wel jammer, want na een weekje met elkaar raak je toch al gauw aan elkaar gehecht. Het mooie is wel: je moet dan weer uit je comfortzone en nieuwe contacten opdoen. Dat gebeurde al snel, maar hierover later meer!

Have a good one!