Part III: Blue Mountains

Via een vriendin in Nederland had ik een adresje in het lieftallige stadje Leura in de Blue Mountains opgedaan, waar ik vorige week heen ben vertrokken.
In principe liggen deze zogezegd onder de rook van Sydney, maar alsnog was het ruim 2uur met bus en trein.
Onderweg kreeg ik de waarschuwing van mijn aanstaande gastvrouw om vooral regenkleding mee te nemen, want het was een natte dag. Maar toen ik voet aan wal, uhh perron, zette brak precies de zon door. In de auto maakte ik nader kennis met Wendy, een gezellige tante die vooral hele getrainde kaakspieren heeft: ze bleef maar praten:p Samen met haar man Michael en 2 kinderen Jemima en Sim wonen ze in een grote vrijstaande woning in de Blue Mountains.
Zoals meer kinderen in Australia gaan ze niet naar een 'gewone' school, maar krijgen ze thuis les: 'home schooling'. Dit om diverse redenen, zoals afstand, maar ook de matige kwaliteit van seculier onderwijs.
Door Wendy werd me direct al benadrukt dat ze het heel belangrijk vinden dat ik 'part of the family' zou zijn en me vooral thuis zou voelen. Ze wilden me in alles vrij laten, maar de enige 'familaire verplichting' was samen de maaltijd gebruiken. Deze gezamenlijke maaltijd werd aangevangen met een kringgebed (ieder geeft zijn buurman of -vrouw de hand), iets wat aanvankelijk vreemd, maar toch ook wel vertrouwd aanvoelt.

Al gauw blijkt onze gezamenlijke interesse in Creation Ministries, waar ze een flinke collectie DVD's van hebben liggen en daar sleet ik dan ook de avonduurtjes mee:p Creation Ministries is een organisatie die zich inzet om de wereld te laten zien dat het bewijs voor een Schepper (Creator) overvloedig aanwezig is in de wereld/schepping om ons heen.
Een van de zaken die aan bod kwam was de wereldwijde vloed, de zondvloed; ofwel het bekende verhaal van Noach. Ook in Australie zijn er vele voorbeelden te vinden van zogeheten sedimentair gesteente, uitgehard door de tand des tijds, maar nog steeds onmiskenbaar een gesteente dat zijn plek heeft verkregen door dat het is 'afgezet' door water. Een voorbeeld hiervan zijn dus de Blue Mountains, waar je ongelofelijke hoeveelheden kalkzandsteen vindt (met de nodige fosielen van oa vissen en landdieren). In de Blue Mountains zijn diepe canyons uitgesleten door het wegtrekkende water en na verloop van tijd hard geworden en uitgedroogd.
Een bekende ongelovige geoloog zei niet te weten waar hij moest kijken voor bewijs van de vloed, maar toen het hem eenmaal was uitgelegd zag hij het overal om zich heen!

Op zaterdag heb ik de omgeving verkend op de fiets, maar al snel zag ik op de bordjes 'Three Sisters' staan. Josephine, mijn adresje in Sydney, had me er al op gewezen vooral daar een kijkje te nemen. Dus ik mijn fiets geparkeerd en te voet verder. Dat was het begin van een flinke wandeltocht, want eenmaal bezig kon ik geen genoeg krijgen van het afwisselende landschap over kronkelpaadjes, door diepe dalen, steile trappetjes, langs woeste watervallen, onder het koele geboomte of in de blakende zon. Onderweg ontmoette ik een Australische leeftijdgenoot, Mitch, die ook alleen aan het 'bushwalken' was en samen zetten we de tocht voort. Via een app op zijn telefoon kwamen we te weten dat we aan het eind van de dag zo'n 25 km hadden gelopen! We hadden dus wel een koud pilsje verdiend:)

Thuisgekomen wachtte mij op het erf een aangename verrassing: mijn eerste Walibi:) Helaas was hij erg schuw, dus hij ging er gelijk met grote sprongen vandoor. Later heb ik hem toch nog een paar keer kunnen zien en op de gevoelige plaat vast kunnen leggen.
In de Blue Mountains is veel minder strooilicht dan in een grote stad als Sydney, dus ik hoopte stiekem dat ik hier wel sterren zou kunnen kijken. Die avond werd ik op mijn wenken bediend en heb ik uren op de trampoline liggen kijken naar het ruime hemelrond, waar ik naar een andere primeur mocht staren: het Zuiderkruis (die je bij ons niet ziet). Wat verder grappig is om te zien, is dat de Orion (het mannetje met drie-sterrige gordel) hier op z'n kop is t.o.v. in NL. Al met al een indrukwekkende ervaring om eindelijk eens de melkweg in vol ornaat te aanschouwen:)

Op zondag ging ik met de familie mee naar de Baptist Church, waar een handjevol ouderen in de kerk zat en wij een van de weinige jonge spruiten waren. Na de dienst weer gezellig een bakkie gedaan met de mensen van daar en opnieuw hartelijk welkom geheten. Een vrouwtje dat voor me zat zei na de dienst tegen me: 'You have a wonderful voice'! Nou, die kan ik in mn zak steken ghehe:)

Op maandag was het bloedheet. Ik wilde eerst even een klein stukje in de buurt fietsen en dan 's middags een 'bushwalk' doen. Maar dat kleine stukje fietsen bleek iets verder te zijn dan ik dacht (afstanden inschatten in Australie is best lastig). En ik wilde perse het topje van de meest nabijgelegen berg bereiken, maar dit bleek toch ook nog een uur wandelen. Door de warmte zweette ik me ongans en al gauw moest ik gaan rantsoeneren met mijn water en brood had ik niet bij me omdat ik aanvankelijk dacht met 2uurtjes terug te zijn. De fietstocht naar huis was een ware uitputtingsslag en psychologische uitdaging. Elke heuvel op na een bocht was een mentale en fysieke kwelling, maar uiteindelijk kwam ik uitgeput en leeggezweten thuis aan (had nog net genoeg water). Thuis gelijk een liter water naar binnen laten lopen en bizar om te zien hoe het zweetproces gelijk weer op gang kwam. Een goeie les: ook voor kleine afstanden altijd genoeg water en proviand mee.

Dinsdag beloofde precies het tegenovergestelde: de temperatuur ging van 38 graden naar 17 graden met de hele dag regen ipv zon. Ondanks het mistige en regenachtige weer toch gewoon een bushwalk in de National Pass gedaan, wat juist een extra 'misterieuze' dimensie met zich meebracht. Bovendien waren de beekjes nu goed gevuld met water, waardoor ook de watervallen wilder waren.
Aan het eind van de dag drijfnat opgepikt door mijn zorgzame hostess. Thuisgekomen hoorden en zagen we op het nationale nieuws dat er in Sydney een heuse storm was geweest, waarbij meer dan 50ml water in zeer korte tijd was gevallen. Op de beelden zag je de auto's nog net niet door de straten drijven, maar wel jongelui op luchtbedden XD

Goed, aan alles komt een eind, dus ook aan mijn weekendje Blauwe Bergen. Ondertussen weer in Sydney en het is weer lekker warm met zonneschijn; erg fijn:)
No worries mate!